De Tha Po Pou Pigeno

Σε λίγο φεύγω, δεν θα πω που πηγαίνω

το χιόνι πάνω στα κλαριά,

το βλέμμα μου,που μοιάζει με κουρέλι

κι οι σάρκες μου στα όρνεα βορά.

Όχι, δεν θα πω που πηγαίνω

τι νόημα έχει να ρωτάς

ένα καθρέφτη ραγισμένο

την άδεια κερήθρα μιας καρδιάς

το τελευταίο της νύχτας τρένο

που απομακρύνεται

μες στους καπνούς μιας συμφοράς.

Εσύ, ανυποπτη θα γέρνεις στοργικά

αυτή τη νύχτα που κανείς μας δεν γλυτώνει

και θα ονειρεύεσαι στον ύπνο σου γλυκά

πως είναι η αγάπη σαν το χιόνι,

το χιόνι πάνω στα κλαριά

που αργοσταλάζει τους καυμούς σου

καθώς λιώνει.

Σε λίγο φεύγω, δεν θα πω που πηγαίνω

το χιόνι πάνω στα κλαριά,

το βλέμμα μου,που μοιάζει με κουρέλι

κι οι σάρκες μου στα όρνεα βορά.

Όχι, δεν θα πω που πηγαίνω

τι νόημα έχει να ρωτάς

ένα καθρέφτη ραγισμένο

την άδεια κερήθρα μιας καρδιάς

το τελευταίο της νύχτας τρένο

που απομακρύνεται

μες στους καπνούς μιας συμφοράς.

Εσύ, ανυποπτη θα γέρνεις στοργικά

αυτή τη νύχτα που κανείς μας δεν γλυτώνει

και θα ονειρεύεσαι στον ύπνο σου γλυκά

πως είναι η αγάπη σαν το χιόνι,

το χιόνι πάνω στα κλαριά

που αργοσταλάζει τους καυμούς σου

καθώς λιώνει.