Στην κάτω βρύση του χωριού

Στη κάτω βρύση του χωριού, τη χρυσοσκαλισμενη, μια λυγερη αρχόντισσα Κάθε πρωί πηγαίνει

Κι ειν'η θωρια τζη φωτεινή, κι η ομορφιά τζη λιαζει, μα πιο πολύ το γέλιο τζη είναι απου'χει χάσει

Κι όντε σιμωνει στο νερό, τα χείλια τζη και βρέχει, του έρωτα τ'αρώματα ο καταποτης έχει

Κι οσα πουλιά πηγαίνουνε, κι όσοι ανθρώποι πιούνε, μαγεύγει τζη ο έρωτας κι ουλοι την αγαπούνε

Ετσα κι εμένα μ'έβγαλε η στράτα στο βρυσάλι κι'ηπια τσ'αγάπης το νερό κι'έχω πληγή μεγάλη

Κι'εγινε πέτρα η σκέψη μου, στση βρύσης το μποστάνι και τη νιμενει να τη δει με πεθυμια μεγαλη

Αυτ'είναι η αγάπη μου, αυτη'ναι η ζωή μου και ο σταυρός ο τυχερός απου κρατώ μαζί μου

Κι'ανε το θέλει ο Θεός κι οι Αποστόλοι στσ'αγκάλες τζη θα σβησουνε οι στεναγμοι μου όλοι