De Zilveren Lijn

Ik verdwaalde in gedachten Verloor geliefden Verdronk in mijn angsten En verlangde naar wat rust Een ander zou deze periode maar al te graag uit het geheugen wissen Ik schreef alles op mijn donkergroen gekleurde boekje Wat later een dagboek van liedjes en gedichten over angst, pijn Maar ook hoop bleek te zijn Als ik deze verhalen terug lees Realiseer ik me hoe dankbaar ik ben voor alles En ja, ik heb ook geschreeuwd, gehuild, gejankt Maar dat heeft me gemaakt tot de persoon wie ik nu ben De pijnlijke momenten zijn nodig Om stil te staan bij wat we wel hebben Om even te gaan zitten Alleen met jezelf te zijn En te voelen wat je voelt En te huilen als het moet Misschien lijkt het dan alsof de ruimte steeds kleiner wordt De muren op je afkomen Je benauwd raakt En geen lucht meer krijgt Maar voel hoe het bloed door je lichaam stroomt Hoe je tenen tintelen Dat je gewoon ademt kunt halen En laat dan alles los Zo stopte ik met vechten En veranderde de rode draad om mijn nek In een zilveren lijn