Namaad

نمادِ بودنِ من باش مثلِ ایفل واسه پاریس منو از نو بساز اینبار تو صورتگر ، منم تندیس یه تندیسی پر از لبخند تو مِیدونی که ویرونه مثلِ اعجازِ یک بوسه واسه چشمی که گریونه تو این فاجعه یِ تردید که شک کردن یه اجباره درختی باش که بی وقفه به بارون اعتماد داره تو ابری باش که بی وقفه به بارون اعتماد داره نمادِ بودنِ من باش یه آزادی واسه تهرون مثلِ حسِ هم آغوشی به زیرِ بوسه یِ بارون نمادِ بودنِ من باش مثلِ دیوار واسه برلین بذار پیدا بشیم از ماه مثلِ دیوارِ دورِ چین تو این فاجعه یِ تردید که شک کردن یه اجباره درختی باش که بی وقفه به بارون اعتماد داره تو ابری باش که بی وقفه به بارون اعتماد داره بذار افسانه باشیم ما حالا که قصّه سر دادن بگیر دستمامو محکم که اینا دزدایِ بغدادن بگیر دستمامو محکم که اینا دزدایِ بغدادن