Baraniyam Man

هوا پاییزی و بارانیم من درون خشم خود زندانیم من چه فردای خوشی را خواب دیدیم تمام نقش ها بر آب دیدیم چه دورانی چه رویای عبوری چه جستن ها به دنبال ظهوری من و تو نسل بی پرواز بودیم اسیر پنجه های باز بودیم همان بازی که با تیغ سرانگشت به پیش چشم های من تو را کشت تمام آرزو ها را فنا کرد دو دست دوستیمان را جدا کرد دلم صد پاره شد بر خاک افتاد به قلبم از غمت صد چاک افتاد بگو آنجا که رفتی شاد هستی در آن سوی حیات آزاد هستی هوای نوجوانی خاطرت هست هنوزم عشق میهن در سرت هست بگو آنجا که رفتی هرزه ای نیست تبر تقدیر سرو و سبزه ای نیست کسی دزد شعورت نیست آنجا تجاوز به غرورت نیست آنجا بخوان همدرد من هم نسل و همراه بخوان شعر مرا با حسرت و آه دوباره اول مهر است و پاییز گلوی آسمان از بغض لبریز هوا پاییزی و بارانیم من درون خشم خود زندانیم من