Man Genaamd Marianne

Toen ik vier was ging m'n vader weg. Je kan zeggen dat is brute pech, maar... Dat neem ik hem niet kwalijk verre van. Er is een ander feit dat me verteerd Dat me woedend maakt en me frustreerd. De naam die hij me gaf was Marianne. Hij was een zwerver en een dronkenlap. Hij dacht waarschijnlijk wat een goeie grap, Maar ik. ik draag er de gevolgen van! Elke vrouw giechelt, dan word ik rood En als een kerel lacht ik sla hem dood. 'T Is lastig leven voor een man, genaamd Marianne. Ik groeide op voor galg en rat. Ik trekte rond altijd van stad tot stad, Uit schaamte voor die verdomde naam. Maar ik zweer het op m'n moeders ziel, Ik zal hem vinden die zak, die imbeciel. Hij moet doodt, hij die me dit heeft aangedaan. En op een god vergeten dag In een god vergeten grijze stad, Zit ik in een kroeg zomaar zonder plan. De deur gaat open, ik krijg een schok Daar staat hij, de zak, die voor hij vertrok dacht Mijn zoon die noem ik marianne Ik herkende hem die gore rat Van een foto die mijn moeder had Z'n grijze haar, z'n stijve manke poot Hij was groot en sterk z'n blik was kil Ik keek hem aan en mijn hart stond stil En ik zei: mijn naam is marianne En gij zijt over vijf seconden dood Ik haalde uit en hij ging neer Ik trapte en schopte hem keer op keer Maar hij krabbelde recht en had een mes paraat Ik knalde een stoel kapot op zijn hoofd Hij crashte door het raam half verdoofd En we duwden mekaar in de modder midden op straat Hij was snel en sneed een stuk van m' n oor Maar ik sloeg hem en sloeg hem, almaar door Hij gromde en kwijlde als een dolle hond Hij trok z'n blaffer maar ik was eerst Ik hield hem onder schot, kalm, beheerst En plots speelde een glimlach, om z'n mond Hij zei: zoon, het leven is hard en ruw En wie het maken wil moet sterk zijn en sluw En ik wist dat je mij moest missen onderweg Dus ik gaf je die naam en zei vaarwel 'T was hard en wreed, dat besef ik wel Maar 't is die naam die je kracht gaf, en lef Je vocht als een leeuw, dat meen ik echt En, je haat me diep en da' s je goeie recht En als je me wil doden ga gerust je gang Maar bedank me eerst voor je dat doet Voor de kloten aan je lijf en de pit in je bloed Want ik ben de gast die je naam gaf: marianne Ik staarde hem aan en stamelde: pa En hij weende ook, of toch bijna en We vlogen elkaar in de armen als één man We zien elkaar nu af en toe Hij steunt me als ik domme dingen doe En als ik zelf ooit een zoon heb, dan noem ik hem Linda, els of cindy, alles behalve marianne