Oneiro

Τράβηξα δειλά δειλά της Κερκόπορτας το σύρτη και πήραν φωτιά τα μάτια μου μάγκα μου απ' όσα είδαν. Πολιτεία απέραντη από γυαλί και κεχριμπάρι, τα χρώματα της ίριδας της έπλεκαν στεφάνι. Στα στενά της σέρνονταν άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες και στο λιμάνι αθίγγανοι μοιρίζανε παλάμες. Ο Ανέστος τρυφερά γέμιζε καρφιά τα χέρια κι ο Μεβλανά Τζελαλεδίν γυρνούσε και γυρνούσε. Κι έτσι όπως χάζευα δερβισάδες, μπεκτασίδες, άλαλοι με κυκλώσανε μα ακόμα τους ακούω. Σεμ ολντού ασίκ λαρί άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα, να σου χαλάνε το όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις. Πίσω ξαναγύρισα χίλια εννιακόσια ενενήντα, με τα δίδυμα αγκαλιά κοιμάται η κυρά μου.