Een Vriend Zien Huilen (Voir Un Ami Pleurer)

Natuurlijk wordt alom gestredenen zwijgt voor velen de muziek, De tederheid is overleden En de illusies zijn doodziek. Natuurlijk laat zich alles kopen Voor wie er maar het meeste biedt En worden bloemen stukgelopen Maar een vriend zien huilen... kan ik niet. Natuurlijk hebben wij verloren En wacht de dood ons aan het eind, Met onze schouders ver naar voren Staan wij nog amper overeind. Natuurlijk zijn we vaak bedrogen En liggen vogels in het riet Die voor het laatst hebben gevlogen Maar een vriend zien huilen... kan ik niet. Worden er steden stukgesmeten Door kinderen van vijftig jaar Dan wordt het leed weer gauw vergeten Voor nieuw verdriet of nieuw gevaar. En de stations vol met verdwaalden, Al te ver heen voor elk verdriet, Geen enk'le waarheid die het haalde, Maar een vriend zien huilen... kan ik niet. Natuurlijk spiegels zijn integer: Geen moed genoeg om jood te zijn, Niet elegant genoeg voor neger, Geen licht, alleen maar valse schijn. In eigen kilheid zo gevangen Dat men voor liefde zich verschuilt, Zo aan het eind van elk verlangen, Maar dan een vriend te zien... die huilt.