Anisihos Keros

Σπάνε καρδιές, σπάνε και μάτια τα λόγια που λες Στ' άδειο στενό την πόρτα μου άνοιξες γιά το κενό Κοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάς Η απουσία προδοσία, σαν αδικία, δε μ' αγαπάς Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιά Γιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ γι' αυτά, ανήκω μιά ζωή στη μοναξιά Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, μου θύμισε πως όλα τα μπορώ, κι αν ο θυμός με κυβερνά, μιά μέρα τελικά, γιά αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ Φύλλα ξερά, δέντρα σπασμένα, τα χείλη πικρά Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του χωρισμού Κοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάς Η απουσία προδοσία σαν αδικία, δε μ' αγαπάς Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιά Γιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ γιά αυτά, ανήκω μιά ζωή στη μοναξιά Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, μου θύμισε πως όλα τα μπορώ Κι αν ο θυμός με κυβερνά, μιά μέρα τελικά, γιά αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του χωρισμού!