Κι ήτανε κάτι φορές
Που δεν του 'φτανε τίποτα
Βράδυ καθώς γυρνούσε σπίτι
Απ'των πολλών τη σύναξη
Μονάχος
Το πόδι βάραινε στο γκάζι
Κι όπως μιλούσε με το νοτισμένο τζάμι
Μαρτύραγε κι έλεγε
Πως τ'άξιζε θαρρούσε
Μια στάλα παραπάνω
Απ'των ματιών το μαύρο
Απ'της καρδιάς το βόλι
Μα πάλι... όσο να πεις
Έφτανε στη εξώπορτα
Κι όλη η μουτζούρα
Και κείνη, ναι, η λιανή βροχή
Χώραγε, δες
Στου μανικιού του την ανάστροφη
Και γι' άλλη μια φορά
Ισορροπούσε στο κατώφλι
Για το αύριο έτοιμο σφαχτάρι
