Golaye Pooneh

صدای خش خش برگای خزونی، توی گوشم ناله می کرد آسمون بغضشو تو پرده ابرای سیاهش پاره می کرد رعد و برق نگاه شهرو با صداش خواب زده می کرد زمین از این همه سنگینی بار به روی شونه اش گله می کرد همچنان پای پیاده، فارغ از صدای خشم آسمونی بی خیال از ناله ها و گله های برگای زرد خزونی جاده های بی کسی رو گم می کردم آروم آروم تن غربت رو می شستم زیر قطره های بارون من به یاد عطر بارون زده گلای پونه می کشیدم پای خسته مو تو جاده به هوای بوی خونه وقتی که صدای خونه، منو تا آخر جاده می کشونه این سراب توی جاده، که چشامو می پوشونه صدای خش خش برگای خزونی، توی گوشم ناله می کرد آسمون بغضشو تو پرده ابرای سیاهش پاره می کرد رعد و برق نگاه شهرو با صداش خواب زده می کرد زمین از این همه سنگینی بار به روی شونه اش گله می کرد همچنان پای پیاده، فارغ از صدای خشم آسمونی بی خیال از ناله ها و گله های برگای زرد خزونی جاده های بی کسی رو گم می کردم آروم آروم تن غربت رو می شستم زیر قطره های بارون من به یاد عطر بارون زده گلای پونه می کشیدم پای خسته مو تو جاده به هوای بوی خونه وقتی که صدای خونه، منو تا آخر جاده می کشونه این سراب توی جاده، که چشامو می پوشونه