Mang Thaniyen Awe

යෝ, මං තනියෙන් ආවේ මං තනියෙන් යන්නේ මං තනියෙන් මැරෙන්නෙ කියන දේ මං යන්න කලින් නම තියලා යන්නේ මං තනියෙන් ආවේ මං තනියෙන් යන්නේ මං තනියෙන් මැරෙන්නෙ කියන දේ මං යන්න කලින් නම තියලා යන්නේ කතාව ඉවරායි කිව්වට තාම පටන් ගත්තා විතරයි කබලෙන් වැටෙන්නෙ ලිපට අනුන්ට කරන්න ගියාම විතරයි වැරදි වෙනවා ඇත්ත බොරුව වෙනවා මිනිස්සු විතරයි දන්නෙ කට්ට කාලා උඩට නැගපු අයම විතරයි තාත්තගෙ ඇස් අම්මගෙ හිනාව මට ලැබිලා දැන් දෙවෙනි වතාව පෙනුනා රතු රෙදි මේක අන්තිම වතාව වගෙම දැනුනා නිදි නෑ ඇසට ඔලුව කැරකි මනෝ විකාර පෙනුනා ඇහුනා කතා කල හැම වචනෙම හදවතට දැනුනා කාසිය ළඟදි පැරදි ඇයි හොයන්නෙ වැරදි මං මතක නැතිවෙලාද අමතක ඇයි සබඳකං වැදුනා හිස දැන් කඳුළු පිස මං ආයෙ එනවනං මිතුරො හතුරො වෙන්නෙම දැන් ඇයි ඉන්නෙ දැනං බලාපොරොත්තු නිසා රිදවීම හංගන්නෙ හීන මරණෙ වෙන්න කලින්ම මරණෙ දැන්වීම වරද මුල අමතක වීම අහන්නෙ අනුන්ගෙ කීම අමාවක දින හඳ බැලීම නොවැරදීම පතන පැතුම හොඳ නං සතුටු වීම මං තනියෙන් ආවේ මං තනියෙන් යන්නේ මං තනියෙන් මැරෙන්නෙ කියන දේ මං යන්න කලින් නම තියලා යන්නේ මං තනියෙන් ආවේ මං තනියෙන් යන්නේ මං තනියෙන් මැරෙන්නෙ කියන දේ මං යන්න කලින් නම තියලා යන්නේ හිත හොඳ වැඩි මිනිස්සු කාලෙ ගෙවී ගියා මිනිත්තු මතකය මාව හිනැස්සූ අමතක කර පිළිස්සූ මගෙ පින්තූර නෑ අපෙ ගෙදර මම ප්රශ්න ඇහුවෙම නිතර උත්තර කෝ මං අතර හිතෙ තණ්හාව නෑ මම මහත ඕනවට වඩා කරන්න ගියාම කාටවත්ම අපෙ අගයක් නෑ රුපියලේ කාසි වගේ සලකන්නෙ දවසින් දවස අගයක් නෑ අඳුරට සාප කරන්නෑ මිතුරන්ට බාධා කරන්නෑ පැරදුම පිළිගෙන කොනකට වෙලා මම වාද කරන්නෑ සතුට හොයන්න තමන්ගෙ පාඩුවෙ කාටවත් කරන්නෙපා කරදර ඕනෙනෑ අනුන්ගෙ දේවල් මට නං දාගන්නෑ ඔලුවට ජරමර ඔලුව ගිනිගෙන ඉන්න වෙලාවට මම නිදහසෙ හවසක පොළොවෙ ඉඳගෙන මවයි හීන හඳ මත පා තබාවී දවසක යකඩ දඬු රළු කන්නෙ මලකඩ වෙන්නෙ අළු ලෝකෙම වහගෙන පැතිරෙන ඇතිවෙන වසංගත දුම කළු තිරය පිටුපස වැඩ කරන්නෙ හැමෝම දිනන්න තනිව හොර රහසේ දකින්න වෙනවා විඳින්න විඳවන අය රළු අහසේ වචන ගිනි ගන්නෙ හතට යටව දියවෙන තැන පිනි එළිය වැටෙන තැනට ඇදෙන හැමෝම කියවන්නෙ මලමිනී අයාලෙ යනවා හිත දැන් නිකන්ම වෙනවා පේනවා යකාට බිලි දුක මොකටද මගෙ ළඟ අද නවතින්න අරගෙන ගිනි බිත්ති වලට කන් ඉන්නෙ කපුටො හතර අත්තෙ ඉන්නෙ නපුරො හතර වට්ටෙ නොදැන නෙමේනෙ මං රැවටි බලන්න ඕන රැවටෙන එකෙ රංගෙ හිතෙපු දේවල් උනානං අද ඉන්නෙ කොහෙද මං කොහෙද මං